کتاب سوسویی در تاریکی نشر نون

فکر می‌کردم می‌دانم هیولاها چه هستند. وقتی دختری کوچک بودم آنها را سایه‌هایی مرموز تصور می‌کردم که پشت لباس‌های آویزانم، زیر تختم و در جنگل کمین می‌کنند. موقع بازگشت از مدرسه به خانه زیر نور داغ آفتاب حضور آنها را به صورت فیزیکی پشت سرم احساس می‌کردم که به من نزدیک‌تر می‌شدند. نمی‌دانستم چطور این حس را توصیف کنم فقط به نحوی می‌دانستم آنجا هستند. بدنم می‌توانست خطر را احساس کند مثل وقتی که قبل از قرار گرفتن دستی بی خبر روی شانه‌ات، پوستت مورمور می‌شود؛ آن لحظه‌ای که متوجه می‌شوی آن احساس تزلزل‌ناپذیر، درواقع یک جفت چشم است که پشت شاخه‌ی درختان یا درختچه‌ای بزرگ کمین کرده و در جمجمه‌ات رسوخ می‌کند. اما بعد برمی‌گردی و هیچ چشمی آنجا نیست...